Robin en Teresa; twee hondenliefhebbers op Sardinië. Hij Nederlander en zij Italiaanse. Teresa had het idee om tijdelijk verblijf te gaan verzorgen voor honden in nood en zo geschiedde. Ze zijn begonnen met het verzorgen van vijf puppies van de buurman, een schaapherder, en hebben ook adoptieadressen voor ze gevonden. Daarna hebben zij de lieve Scivu uit het asiel gehaald, die het daar heel slecht had. Niet lang daarna volgden Lio, die zij vermagerd langs de kant van de weg vonden, en Lio die zij van een dorpspleintje ergens aan de andere kant van Sardinië hebben gehaald. Eerst hebben zij geprobeerd de lokale bewoners van het dorpje te overtuigen om Lio te adopteren, maar helaas nam niemand die verantwoordelijkheid. De burgemeester begon zelfs al te dreigen dat hij Lio zou laten verdwijnen.
Dit was het moment dat Robin en Teresa ingrepen en zich over Lio ontfermden. Zij hebben dit jaar naast Lio en Scivu, de twee honden die zij nu al ruim een half jaar bij hen thuis hebben, en de vijf puppies waar het mee begon ook nog onderdak geboden aan negen andere honden. Hiervan zijn er zeven succesvol geplaatst en twee overleden. Ze waren er bij deze laatste twee helaas te laat bij. Zes van deze honden zijn via een lokale vereniging bij Robin en Teresa gekomen. Lio, die zij op aanwijzingen van lokale vrijwilligers hebben gevonden en opgehaald, is een geval apart. Op de dag dat ze hem van het dorpsplein hebben gevist hebben ze hem meteen op Teresa’s naam overgeschreven bij de burgermeester van dat dorp, dat was een vereiste. Bij de dierenarts hebben ze ontdekt dat hij drie verschillende ziektes had en werd het dus onmogelijk om snel een adoptieadres voor hem te vinden, niemand wil immers een zieke hond. Teresa heeft verschillende dierenklinieken met hem bezocht om een volledig beeld van zijn ziektes te krijgen. Dit was voor met name Teresa een flinke aderlating en ondertussen trokken de vrijwilligers hun handen van Lio af, kregen ze geen financiële steun, was er geen plaats om hem voor korte tijd onder te brengen en misten zij vooral morele steun. Zij stonden er dus samen met Lio alleen voor. Misschien ook wel omdat iedereen zijn eigen problemen heeft, het is in Sardinië met de honden constant een noodsituatie. Inmiddels is Lio echt een prachtige, gezonde hond en zijn de meeste problemen overwonnen. In december is Lio naar zijn adoptieadres gebracht. Robin is zelf met de auto naar Nederland gereden. Je zult begrijpen dat het hele verhaal een aardige wissel op hen heeft getrokken en dat zij nu de rust nemen om te bekijken of zij hier volgend jaar wel mee verder willen gaan. Wat andere initiatieven betreft heeft Teresa een aantal betrouwbare vriendinnen aan de andere kant van Sardinië, waarmee ze samenwerkt om onderdak voor honden te verzorgen die ze uit het asiel halen. Ze zorgen voor medische verzorging, voor adoptie en voor transport naar een pleeg- of adoptieadres en betalen dit uit eigen zak. Ze hebben vaak moeite om adoptieadressen te vinden. Wij willen hen hier mee helpen.De lokale dierenarts Luca heeft onze hulp ook heel hard nodig. Hij heeft de gemeente gevraagd om hulp bij het stallen van honden en het voorlichten van de bevolking (over bijvoorbeeld sterilisatie). De gemeente van het stadje waar zij wonen heeft gezegd geen geld te hebben voor de dieren en dit liever voor de mensen te gebruiken! Luca bevindt zich door deze houding vaak in noodsituaties. Hij verzorgt een aantal zwerfdieren gratis en moet dan op zoek naar onderdak en adoptie. Helaas zijn de asielen op Sardinië voor de privé-eigenaren een makkelijke manier om geld te verdienen. Zij laten zich betalen door de gemeentes, die honden bij hen onderbrengen, en houden de kosten zo laag mogelijk om de winst hoog te houden. En interesse of initiatieven om de honden weer naar buiten te krijgen zijn er niet of nauwelijks.Stichting World Animal Voices wil deze kanjers graag helpen met de inzet voor honden in nood. Zij bekostigen alles zelf. Wij hebben daarom ook heel hard donaties nodig. Help ons en doneer, elke euro helpt!
